Adventure 28

       Dom było opustoszały. Zostałam sama. Marry i Liam byli w Las Vegas. Louis w Paryżu. A ja najbliższy koncert miałam za miesiąc. Ponad to tego dnia nie miałam nic do roboty. To był mój dzień wolny. Postanowiłam zadzwonić do Kevina.
       -Przepraszam Suzan. Jestem zajęty przygotowaniami do ślubu. - no tak. Kevin miał teraz teraz tą swoją żonę. Szczerze? Nie lubiłam jej.
       Usłyszałam dzwonek do drzwi. Błyskawicznie zakończyłam połączenie i pobiegłam otworzyć. W drzwiach stałą Taylor.
       -Czego chcesz? - zapytałam. Byłam w piżamie więc czułam się nie komfortowo.
       -Ukradłaś mi chłopaka więc ja jestem sama. A ty masz dwóch. - pisnęła Swift po czym się rozpłakała.
       -Nie no. - westchnęłam.
       -Powiedział w wywiadzie, że kiedy jest w Paryżu myśli o tobie. Tak samo zeznał Louis. Proszę, pomóż mi go odzyskać. - płakała kobieta.
       -Oczywiście. Po tym co o mnie mówiłaś to oczywiście Ci pomogę. - powiedziałam przewracając oczami.
       -Nierób mi tego. Zrobię co tylko chcesz. - rozryczała się na dobre.
       -Dobrze. Wchodź. -jęknęłam zrezygnowana. Taylor szybko weszła do domu.
       Pokazałam jej gdzie ma poczekać po czym pobiegłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic, ubrałam się w to i oczywiście lekko się umalowałam. Zajęło mi to 20 minut. Od razu zbiegłam do Taylor.
       -Jak mam Ci pomóc? - zapytałam mojego wroga.
       -Albo mnie zechce z powrotem albo pożałuje decyzji. - powiedziała wrogo. Odsunęłam się od niej.
       -Najpierw może zadzwonię do niego i porozmawiamy. - zaproponowałam. Swift nie spierała się z tym.
       Sięgnęłam po telefon i wybrałam numer Harrego.
       -Cześć misiu. - powiedział Styles. To było trochę krępujące bo rozmawialiśmy na głośno mówiącym.
       -Hejka Hazza. - odpowiedziałam.
       -Ciesze się, że dzwonisz. Czytałaś...
       -Niestety nie. Ale pewna dziewczyna tak. Nie spodobało się jej to. - przerwałam mu w połowie zdania.
       -Taylor Swift. Coś złego Ci powiedziała? - zdenerwował się Harry.
       -Skąd. Mógł byś... No nie wiem. Dać jej kolejną szanse? - wyrzuciłam z siebie.
       -Nigdy nie dawałem nam szansy. Przecież wiesz. - powiedział oburzony Harry.
       -Pożałujesz. - krzyknęła Taylor.
       -Cały czas nas słyszała? - przeraził się Hazza.
       -Tak. - westchnęłam.
       -Dlaczego jej pomagasz? Wiesz co ona o tobie mówiła! - zdenerwował się chłopak.
       -Tak wiem. Ale chcę jej pomóc. - odpowiedziałam spokojnie.
       -Jesteś niesamowita. Ona wyzywała Cię od nie wiadomo jakich a ty jej pomagasz. - westchnął Harry.
       -Proszę. Zrozum wreszcie, że ja kocham Louisa. Nie Ciebie. Ty sobie wyobrażasz nie wiadomo co! Musisz wrócić do Swift bo inaczej samotnie się zestarzejesz marząc o tym, że Cię pokocham. - tłumaczyłam przyjacielowi.
       -Nie potrafię. - westchnął Harry. Od razu się rozłączył.
       -I co? Mam Harrego? - dopytywała się Taylor.
       -Niestety nie. Ale wiem jak to zmienić. Ufasz mi? - chciałam polecieć z Swift moim samolotem do Paryża. Musiałam jednak być pewna, że mi ufa.
       -Tak. - odparła.

*****

       -Cześć Louis. Gdzie jesteście? - zapytałam mojego Jedynego ukochanego.

       -W Starbucksie. - odpowiedział. Zapytałam o dokładny jego adres. Okazało się, że to niedaleko i szybko tam dojechałyśmy taksówką.

       Kiedy weszliśmy do środa Harry podniósł wzrok i otworzył usta.

       -Suzan powiedziałem nie. - powiedział gdy dosiadłyśmy się do ich stolika.

       -Nie toleruję słowa nie. Zawsze dostaje to co chcę. - zaczęłam śpiewać angielską wersje piosenki Dody.
       -Fajnie. - stwierdziła Taylor.
       -To właśnie mówisz do Louisa wieczorami? - zażartował Harry. Louis wybuchł śmiechem.
       -Vas Happening boys? - powiedziałam sposób jaki to robił Lou.
       -Niestety tak do mnie nie mówi. - westchnął Louis.
       -Louis. Wiesz, że nie musiałeś się przyznawać. - parsknęła śmiechem Taylor. Wszyscy zaczęli się na nią dziwnie patrzeć.
       -Widzisz o czym mówiłem? Ona jest dziwna. Taka dojrzała. Sztywna. Ja wolałbym kogoś takiego jak ty. Jesteś ładna, miła, zabawna i naturalna. - powiedział Hazza.
       -Ona jest moja. - powiedział Louis.Złapał mniw za ręke i wyszliśmy z kafejki.
       -Co Ci się stało? - zapytałam zszokowana.
       -Harry to podrywacz. Nie chcę Cię stracić! - odparł.
       -Nie stracisz. Nigdy. - uspokoiłam chłopaka.
       -Wierze Ci. Tak jak Harremu kiedy dziś rano przepraszał mnie za to, że  Cię kocha. - powiedział smutno.
       -Naprawdę? - zapytałam z nie dowierzaniem.
       -Tak. Miejmy nadzieje, że jednak zostaniesz ze mną. Masz już dziewiętnaście lat. Nikt już nie ma wpływu n twoje decyzje. - stwierdził smutno Louis.
       -Jakie nadzieje? Przecież ja tu przywiozłam dziś Taylor Swift żeby się ode mnie odczepił! - zdenerwował mnie już ten Louis. Czy on mi nie wierzył?